Boerderij

Ik ben in de vroege ochtend van 26 mei 1959 geboren in het ziekenhuis van Gorinchem. Mijn moeder heeft me eens verteld dat het op dat moment verschrikkelijk hard onweerde (misschien hou ik daarom nog steeds van een mooie onweersbui met veel flitsen en knallen).

Mijn ouders hadden een boerderij in het Brabantse dorp Andel en dat was een heerlijke plek om op te groeien. We hadden een hooizolder waar vaak moederpoezen met jonge katjes zaten. Buiten waren de boomgaard en de sloot met de overhangende boom, waarin mijn broertje, zusje en ik hutten bouwden. En verder hield ik erg van tekenen en spannende verhalen. Iedere avond vertelden mijn zusje en ik elkaar een zelfverzonnen verhaal. De volgende dag tekende ik daar een stripverhaal over. Iedere week tekende ik zo een kladblok vol.

Misschien wel het mooiste van Andel was (en is) de rivier – de Maas – waarin ik zomers altijd zwom. 

Toen ik twaalf was, overleed mijn vader en werden de koeien verkocht. We bleven op de boerderij wonen, maar het leven werd vanaf dat moment natuurlijk anders. Alleen de Maas bleef hetzelfde.  

Verhuizingen en banen

Na de lagere school haalde ik mijn Havo diploma. Daarna wilde ik graag naar de School voor Journalistiek. Daar was er toen nog maar één van, en helaas werd ik steeds uitgeloot.

Dus ik werd geen journaliste maar stortte me een aantal jaren later op een marketing opleiding. Daar vond ik niet zo heel veel aan.

Ik ben vaak verhuisd en heb veel banen en baantjes gehad, bij de meest uiteenlopende bedrijven en organisaties. In Nederland maar ook in het buitenland.

Mijn meest interessante baan was de laatste: bij een justitiële jeugdinrichting. Ik heb er vijf jaar gewerkt en veel gezien, gehoord en geleerd. O.a. hoe moeilijk het voor een tiener is om een goede koers te vinden, vooral als die koers hem, of haar, wegleidt van familie of vrienden. En hoe hard en zwaar het leven al kan zijn (geweest) voor een vijftienjarige. Natuurlijk komt het niet altijd door de omstandigheden dat het mis gaat met een kind. Maar ze spelen wel vaak een grote rol.

Het mooiste land waar ik, samen met mijn man Jörgen, heb gewoond en gewerkt is Pakistan. 

Ik heb de Pakistanen leren kennen als een buitengewoon aardig, gastvrij en tolerant volk. Daarom vind ik het verschrikkelijk dat het land na 2001 steeds meer in de greep kwam van extremisten. In zo’n mate dat het niet langer veilig was er te wonen. De situatie verslechtert nog steeds en we durven het zelfs niet meer aan onze vrienden daar te bezoeken. Gelukkig is er telefoon en e-mail en hebben we nog steeds veel contact.

Schrijven

Ja, schrijven…

Door de jaren heen speelde het schrijven beslist een rol in veel van mijn banen. Ik maakte o.a. bedrijfskranten, nieuwsbrieven, brochure- en reclameteksten, en in Pakistan werkte ik zelfs een tijdje als freelancer voor een Engelstalige krant (toch nog een beetje journaliste...).

Maar het duurde lang voor het tot me doordrong dat ik ook boeken zou kunnen schrijven.

Toen ik het eenmaal ontdekte, wist ik dat dát het was en dat ik nooit meer iets anders wilde doen. Ik begon met schrijfwedstrijden:  korte verhalen voor volwassenen. Die verhalen werden o.a. gepubliceerd in HP/De Tijd en Trouw. Toch trok het schrijven voor jeugd me meer aan. Misschien omdat ik als kind al veel las. Ik hield van sprookjes en verhalen vol avontuur. Boeken waren voor mij werelden waarin ik kon verdwijnen wanneer ik maar wilde. 

Zulke boeken wil ik nu schrijven.

Inmiddels schrijf ik zowel voor kinderen als voor jeugd/young adult.  Een aantal van mijn eerste boeken verscheen onder het (half)pseudoniem Emma van Andel. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn de boeken voor jongere kinderen onder een andere naam te schrijven. Dat was het niet en de naam ‘Emma’ is weer verdwenen.

Schrijven doe ik aan de eettafel in mijn huis, mijn favoriete schrijfplek. Het huis staat in een mooi, rustig dorp in Friesland,waar mijn man en ik al een aantal jaren wonen. We hebben een kat, een haan en vier kippen. En een moestuin waarin ik me uitleef als ik even genoeg krijg van de laptop. Maar zelfs als ik met mijn handen in de aarde woel, gaan de verhalen gewoon door. In mijn hoofd.

Ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven.